Clinically Isolated Memories

Την πρώτη φορά δεν την ξεχνάς ποτέ.

Τον Αύγουστο του 2003 ταξίδεψα, για πρώτη φορά τότε με λεφτά που είχα βγάλει και είχα δουλέψει μόνη μου, στη Δρέσδη.  Θα έμενα έναν μήνα, όσο χρειαζόταν για να τελειώσω τα μαθήματα Γερμανικών, και θα ταξίδευα ταυτόχρονα, all by myself, και όντας 25 χρονών.

Είχε προηγηθεί ένας χειμώνας με λίγο διάβασμα πάνω στη γλώσσα.  Η μυωπία που είχε εμφανιστεί στην ενήλικη ζωή (αδικαιολόγητα κατ'εμέ) ανέβαινε λίγο λίγο, αλλά το διάβασμα ήταν πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος.  Το ταξίδι στη Δρέσδη, εκείνο το καλοκαίρι, σηματοδοτούσε το πέρασμα από τη φοιτητική ζωή στην ωριμότητα: μετά τη Δρέσδη, από 1 Σεπτέμβρη, με περίμενε μόνιμη δουλειά σε άλλη πόλη, συνεπώς όλα θα άλλαζαν και όλα τα έβλεπα με αγωνία και αισιοδοξία.  25 χρονών γαρ.

Από τις 4 μέχρι τις 20 Αυγούστου του 2003 στη Δρέσδη, το καλοκαίρι ήταν όπως έπρεπε να είναι: βόλτες στην πόλη, γνωριμίες με άτομα από όλο τον κόσμο, αυθημερόν ταξίδια σε γειτονικές περιοχές, άγχος για τις εξετάσεις.  Ταυτόχρονα, ήταν ένα πολύ θερμό και ξηρό καλοκαίρι: ο Έλβας είχε στερέψει, η θερμοκρασία άγγιξε τους 40 στη βόρεια Ευρώπη, εγώ έπινα καφέδες όλη μέρα.  20 Αυγούστου ανεβήκαμε σε ένα όρος στα σύνορα Τσεχίας-Γερμανίας.  Με το τηλεσκόπιο είδαμε όλη την πορεία του Έλβα.  Ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός εκείνη την ημέρα.  Λίγες μέρες μετά, συνέβη.

Από το πρωί εκείνης της τελευταίας μέρας καλοκαιριού, 25 Αυγούστου, είχα πονοκέφαλο, ημικρανία, και την αίσθηση μουδιάσματος στο πρόσωπο.  Ετοιμάζαμε όμως το αποχαιρετιστήριο πάρτυ στη σχολή και δεν ήθελα να λείψω.  Ετοιμάζαμε τα φαγητά, τη μουσική, και κάποια δώρα που θα ανταλλάσσαμε μεταξύ μας.  Το βράδυ ήρθε, η μουσική ήρθε, αλλά ξαφνικά λέω στη Juliana, τη βραζιλιάνα φίλη που γνώρισα εκεί: "δε βλέπω".

Κανείς δεν κατάλαβε αμέσως, ούτε κι εγώ φυσικά.  Μπήκα σε ένα ταξί με μία άλλη φίλη και φύγαμε για το νοσοκομείο.  Μα και εκεί κανείς δεν εξέτασε εξονυχιστικά ή κανείς δεν υποψιάστηκε.  Άγχος; Εξετάσεις; Πάρε κολλύριο και κοιμήσου.

Το επόμενο πρωί ήταν χειρότερα.  Πονούσε.  Το δεξί μάτι δεν έβλεπε παρά ελάχιστα.  Δεν είναι δυνατόν.  Πήρα τηλέφωνο στην Ελλάδα, κανείς δεν καταλάβαινε.  Άρχισα να φοβάμαι.  Δύο μέρες μετά, στις 28, φεύγω όπως ήταν προγραμματισμένο από τη Δρέσδη.  Στην Ελλάδα πήγα σε τρεις οφθαλμίατρους και έναν νευρολόγο και κανείς, κανείς δεν είπε τίποτα.  Χωρίς να μου εξηγούν, με έστειλαν για μαγνητική, και όταν αυτή βγήκε καθαρή, δε μου εξήγησαν τίποτα.  Ο ένας που ανέλαβε να δώσει μία εξήγηση είπε πως μάλλον ήταν ιός στη Γερμανία.  Με άφησε να νιώθω και υπεύθυνη δηλαδή πως δεν πρόσεχα και το έπαθα. Μην ανησυχείς, θα περάσει μόνο του σε λίγες εβδομάδες, είπαν, και ναι, πέρασε μόνο του σε λίγες εβδομάδες, αλλά πέρασε χωρίς εξηγήσεις.  Έφυγα για τη νέα δουλειά στη νέα πόλη με τον φόβο πως κάτι έχω στα μάτια μου, η αθώα, πως κάτι άλλαξε, αφού το μάτι, όταν κουραζόμουν δεν απέδιδε καλά ή πονούσε, αλλά κανείς δεν εξηγούσε τίποτα, και στα 25 είσαι αρκετά αθώα για να σκεφτείς τα χειρότερα.

Στα 34, από την άλλη, είσαι αρκετά μεγάλη για να ξεχάσεις.

Είναι Αύγουστος του 2012.  Την πρώτη φορά που βρήκα τη βραζιλιάνα φίλη μου στο facebook, θυμήθηκα ακριβώς το συναίσθημα εκείνου του καλοκαιριού: άγνοια και ξηρασία.  Βρήκα τις φωτογραφίες μας στην τσέχικη οροσειρά, το τηλεσκόπιο, και τη ζωγραφιά ενός ζευγαριού γυαλιών που είχα κάνει στο τετράδιο τότε.  Βρήκα τον κατάλογο που είχα συγκεντρώσει με τα ρήματα που δέχονται και απρόθετο αντικείμενο όπως το "φοβάμαι" στα γερμανικά: Ich fuerchte das Schlimmste.  Φοβόμουν τα χειρότερα, και δεν είχα άδικο.  Α, βρήκα και τη φωτογραφία ενός ιταλού συμφοιτητή μας, του Roberto από τη Μπολώνια, του οποίου τα γερμανικά ήταν πολύ κακά και τον αποφεύγαμε γιατί μιλούσε αργά και βαριόμασταν.  Κι όμως, ο Roberto ήταν που μας έλεγε, σα γνήσιος ερωτιάρης ιταλός, "Sie blenden mich!" ("με τυφλώνετε").