Breakdown of the blood brain barrier

Και ενώ ο "πατέρας" της MS Charcot παρατήρησε τα αλλοιωμένα φλεβικά τοιχώματα στις εστίες των ασθενών (δείγματα αυτοψίας) αλλά θεώρησε αυτά αποτέλεσμα της MS και όχι αιτία, το 1990 οι Kermode et al συνόψισαν παρατηρήσεις ετών ως εξής:

Over the last 15 yrs evidence has accumulated that a perivascular inflammatory infiltrate is characteristic of the acute lesion (Adams, 1975; Guseo and Jellinger, 1975). Such perivascular inflammation has also been seen in normal-appearing white matter of the brain and in the retinal venules in the absence of subjacent parenchymal inflammation (Arnold et al., 1984; Lightman et al., 1987), leading to the conclusion that perivascular inflammation in MS can occur in the absence of myelin breakdown, and the suggestion that a vascular event is a necessary preliminary to the development of structural damage.

Breakdown of the blood brain barrier

Περιαγγειακή φλεγμονή έχει εντοπιστεί εν απουσία της φθοράς της μυελίνης.  Φάνηκε πως προαπαιτείται αγγειακή φθορά πριν την εκδήλωση της βλάβης.  Το συμπέρασμα ενισχύθηκε από παλαιότερη πρόταση επιστημόνων (1945) πως στην περιοχή του αμφιβληστροειδή, περιοχή άνευ μυελίνης (άνευ, δηλαδή, του δολώματος για το ανοσοποιητικό), παρατηρείται συχνά διόγκωση των φλεβών:

This latter observation is further supported by findings in the retina of patients with optic neuritis and MS (Rucker, 1944).  In this area which is free of myelin, venous sheathing has been detected in up to 25% of patients, when studied appropriately.

Οι συγγραφείς αναρωτιούνται πόσο νωρίτερα ενός επεισοδίου ή μίας ενεργής εστίας διαρρηγνύεται ο αιματεγκεφαλικός φραγμός, αλλά δεν αμφιβάλουν πως αυτή η αγγειακή μεταβολή, όπως αποκαλούν τη ρήξη του blood brain barrier, εμφανίζεται σημαντική στην παθολογία της MS.  Ωστόσο οι λοιπές παρατηρήσεις τους φροντίζουν απλά να ενισχύσουν την ιδέα πως η φλεγμονή είναι πρωταρχικό συμβάν, και όχι δευτερεύον, στην MS.  Η παραδοσιακή διαγνωστική τακτική συμφωνεί: διαγιγνώσκει κανείς την MS είτε εξ αιτίας κλασικών υποτροπών είτε ενεργών εστιών, κάτι που φαίνεται να αμφισβητεί η νευροεκφυλιστική θεώρηση της νόσου.  Οι παρατηρήσεις τους όμως τότε, το 1990, τον καιρό των πρώτων ιντερφερονών, ήταν αυστηρά χρονοδιαγραμματικές: ήθελαν να δουν βήμα βήμα πώς σχηματίζεται μία εστία και κατέληξαν πως πρώτα διαρρηγνύεται ο αιματεγκεφαλικός φραγμός και μετά εμφανίζεται η νέα ενεργή εστία (φλεγμονή).  Και ενώ το αγγειακό συμβάν προηγείται στον χρόνο, ακόμη και σε περιοχές άνευ μυελίνης όπως λένε οι ίδιοι, η έμφαση πέφτει στην φλεγμονή.

Είναι χρήσιμη, ταυτόχρονα, η παραπομπή των ανωτέρω συγγραφέων σε εργασία του 1989, στην οποία είχε δειχθεί πως:

The precise role of T cells in multiple sclerosis (MS) remains to be defined. No MS-specific antigen has been found. The autoimmune hypothesis for MS rests on immune changes seen in the spinal fluid and brain and on the demonstration, in an experimental animal model, that T cells raised to myelin basic protein transfer demyelination. In this review, Virginia Calder and colleagues focus on recent studies suggesting that in MS, the initial T-cell response occurs within the central nervous system and that the blood poorly reflects this immune activity. This contrasts with the animal model, experimental allergic encephalomyelitis, where the initial immune response is peripheral.

MS: a localized immune disease

Οι Calder et al είχαν υποθέσει πως η φλεγμονή δύναται να συμβαίνει δευτερευόντως της φθοράς της μυελίνης από "ανεξάρτητο παράγοντα", ενώ επισημαίνει πως η εμπλοκή των Τ κυττάρων, κατ'αναλογία με την πειραματική αλλεργική εγκεφαλοπάθεια, δεν πείθει καθώς η δράση των Τ κυττάρων στην MS περιορίζεται μόνο στο κεντρικό νευρικό σύστημα και οι αυξημένοι πληθυσμοί τους δεν είναι ανιχνεύσιμοι στο αίμα, σε αντίθεση με την ΕΑΕ. Πώς συγκρίνουμε λοιπόν ανοσολογικά τα δύο μοντέλα, θεωρώντας το ένα ενδεικτικό του άλλου;

Είναι πολλές οι αντιθέσεις, ακόμη και οι αντιφάσεις, αλλά πολλοί είναι που αρέσκονται σε αυτές.