Βραβείο Charcot 2011 - δύο βήματα πίσω;

Η msif (Διεθνής Ομοσπονδία για την Πολλαπλή Σκλήρυνση) ανακοίνωσε το νικητή του βραβείου Charcot για το 2011. Το βραβείο αυτό δίνεται κάθε δύο χρόνια σε επιστήμονες που, κατά την κρίση της Ομοσπονδίας, ξεχωρίζουν για την έρευνά τους γύρω από την ΠΣ. Υπενθυμίζουμε ότι το 2009 με την ίδια διάκριση τιμήθηκε ο καθηγητής John Prineas, μετά την επισφράγιση των πολυετών προσπαθειών του για την απόδειξη της απουσίας ανοσολογικής αντίδρασης προ της απόπτωσης των ολιγοδενδροκυττάρων και της συνεπαγομενης απομυελίνωσης σε ανθρώπινους εγκεφάλους.

Ποιός είναι λοιπόν ο φετινός νικητής;

Ο καθηγητής Lawrence Steinman της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, ο οποίος, όπως αναφέρει η επιτροπή επιλογής στο σκεπτικό της, "...για περισσότερα από τριάντα χρόνια εστίασε στους ανοσολογικούς μηχανισμούς των υποτροπών και των υφέσεων στην ΠΣ, την αναγνώριση και τον χαρακτηρισμό των γονιδίων που ρυθμίζουν τη φλεγμονή στον εγκέφαλο, και την ανάπτυξη καινοτόμων θεραπειών που ρυθμίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα."

Ο καθηγητής Steinman είναι περισσότερο γνωστός για την έρευνά του πάνω στα αποτελέσματα της χρήσης του πρώτου μονοκλωνικού αντισώματατος πάνω στα ποντίκα με Πειραματική Αλλεργική Εγκεφαλοπάθεια. Η έρευνα αυτή οδήγησε άμεσα στην κατασκευή του περιβόητου Tysabri, που βέβαια δίνεται πια σε ανθρώπους με ΠΣ, αλλά και πάσχοντες από τη νόσο του Crohn. Σήμερα ασχολείται με την κατασκευή του πρώτου εμβολίου για τη ΠΣ που θα αναστέλλει την ανοσολογική αντίδραση στην ΠΣ.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το βραβείο Charcot δίνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους για το σύνολο του έργου τους και όχι τόσο για την κατεύθυνση των πολυετών προσπαθειών τους, η επιλογή της Ομοσπονδίας παραμένει μυστηριώδης και γεννά πολλά ερωτηματικά.

Πώς είναι δυνατόν να βραβεύονται διαδοχικά δύο επιστήμονες που στέκουν ουσιαστικά σε αντίθετες όχθες; Και πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται οι κοσμογονικές εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών που επαναπροσδιορίζουν συνολικά το τοπίο της ΠΣ, χιλιόμετρα μακριά από τις εστίες των ποντικιών του καθηγητή Steinman; Γιατί η Διεθνής Ομοσπονδία, που είναι η μητρική φιγούρα των κατά τόπους εθνικών εταιριών για την ΠΣ και υποτίθεται εργάζεται για το συμφέρον των ασθενών, προσπερνά με τόση ευκολία το αίτημα χιλιάδων πλέον ασθενών για περισσότερη έρευνα πάνω στα νέα δεδομένα; Γιατί κάνει δύο βήματα πίσω στη συντηρητική επιλογή της παραπαίουσας αυτοανοσίας μετά το ένα βήμα εμπρός του 2009;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι βεβαίως ρητορικά. Η δυναμική του CCSVI, που πέρυσι όλοι ανερυθρίαστα και με περισπούδαστη σοβαρότητα προέβλεπαν ότι θα μηδενιστεί σε ένα χρόνο, φούσκωσε σαν ανοιξιάτικος χείμμαρος και τώρα διεκδικεί όχι μόνο την επιστημονική δικαίωση, αλλά και την ευθύνη του πολυετούς επιστημονικού λάθους.