Ο Μεγάλος Πόλεμος

Τουλάχιστο εννέα εκατομμύρια νεκροί στη μάχη ήταν η συγκομιδή σε αίμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος υποστηρίχθηκε από έναν καλά στεκούμενο μηχανισμό προπαγάνδας.  Οι αφίσες της εποχής διέδιδαν ενοχοποιητικά μηνύματα, όπως Κάποιος λείπει από τη μάχη - μήπως εσύ;, Μπαμπά, εσύ τί έκανες στον Μεγάλο Πόλεμο; και Δε θα ήταν καλύτερα να πέσεις στα χαρακώματα αντί να πεθάνεις από μία βόμβα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Αυτά είναι μερικά από τα μηνύματα για όσους τόλμησαν να μην καταταγούν, από τον εύλογο φόβο θανάτου ή, ακόμη καλύτερα, από έναν εξορθολογισμό του παραλόγου.  Σε κάθε περίπτωση, τόλμησαν να αμφισβητήσουν την πολιτική αυθεντία.

Η προπαγάνδα δε γίνεται πάντα αντιληπτή - λαμπρή απόδειξη το γεγονός πως πολλοί νέοι εκείνη την εποχή κατατάχθηκαν τελικά, ορμώμενοι ίσως από τέτοια μηνύματα.  Όταν μάλιστα αυτή προέρχεται από την εξουσία, έγκειται καθαρά στο σθένος του καθενός να αναγνώσει ποιό το μήνυμα και ποιός ο πραγματικός σκοπός πίσω από τις λέξεις.

Ολόκληρη πεφωτισμένη Νέα Υόρκη θα έχει κάποιον λιγότερο πολεμικό Νευρολόγο, δε μπορεί.  Ωστόσο εμείς πέσαμε στην περίπτωση.  Φίλος φίλης στη Νέα Υόρκη, που έχει MS ο ίδιος και μόλις πληροφορήθηκε τί εστί CCSVI, τόλμησε να ζητήσει τη γνώμη του Νευρολόγου του στο Μανχάταν.  Η απάντηση ήταν: "όχι μπαλονάκι, ποτέ! είναι επικίνδυνο! είσαι 50 χρονών, δε θα το αντέξεις."

Ένα από τα όπλα της προπαγάνδας είναι ο εκφοβισμός και η εκτόξευση απειλών.  Αν, δε, έχεις απέναντί σου και έναν ανασφαλή ασθενή, ή έστω έναν φυσιολογικά ταλαιπωρημένο ασθενή, τότε η προπαγάνδα πιάνει τόπο.  Ο φίλος της φίλης στο Μανχάταν δε θέλει τώρα να πάει ούτε για υπέρηχο.

Ας το εξορθολογίσουμε.  Ας υποθέσουμε πως οι Νευρολόγοι ενδιαφέρονται όντως για τον ασθενή.  Ζητάνε, για αυτόν τον λόγο, κανείς  να μην προβεί σε αγγειοπλαστική έως ότου γίνουν τυφλές κλινικές δοκιμές και αποδειχθεί η αιτιακή συσχέτιση της ΧΕΝΦΑ με την σκλήρυνση.  Θεμιτό, έως ένα σημείο - ο αντίλογος λέει πως δε μπορούμε να κάνουμε κλινικές δοκιμές αν δεν καταλήξουμε στις καλύτερες δυνατές μεθόδους διάγνωσης και αποκατάστασης, και αυτές επιλέγονται μόνο χάρη στις επεμβάσεις που ήδη γίνονται.   Πέρα από αυτές, όμως, δεδομένης της αναγνώρισης της ΧΕΝΦΑ ως αυτόνομης πάθησης ήδη από το 2009 (International Union of Phlebology), όπως και δεδομένης της ασφάλειας που χαρακτηρίζει την επέμβαση, όπως αποδείχθηκε από τον Ζαμπόνι, τον Σίμκα, και πρόσφατα από τους Επεμβατικούς Ακτινολόγους στο Σικάγο, οποιοσδήποτε εκφοβισμός εκ μέρους των Νευρολόγων είναι παραπλανητικός.  Χάνουν το όποιο δίκιο έχουν ως γιατροί όταν επιμένουν, όπως έκανε άλλος διαπρεπής Νευρολόγος πέρυσι, πως "λυπάμαι που κάποιοι από εσάς έτυχε να ακούσετε για το CCSVI.  Η θεωρία του Ζαμπόνι είναι χρήσιμη μόνο για να καθαρίζουμε τα γήπεδα του χόκευ".  Αναφερόταν σε Καναδούς ασθενείς ο Dr. Randy Shapiro.

MS Researcher slams CCSVI

Υπάρχει και τέτοια προπαγάνδα λοιπόν.  Ξεκινάει από τις απλές προτάσεις όπως: "δεν έχουν σχέση οι φλέβες, το αίμα πάει από αλλού όταν αυτές κλείνουν" και φτάνει σε ακραίες δηλώσεις του τύπου "αυτό που κάνεις είναι πειραματικό και επικίνδυνο και δεν έχεις καμία δουλειά να πας σε αγγειοχειρουργό" (κρίμα που δεν το μαγνητοφώνησα, ειπώθηκε σε μένα).

Στο τέλος της μέρας, είσαι εσύ απέναντι σε μία αφίσα με μηνύματα: το νευρολογικό κατεστημένο, ο γιατρός, η γνώμη των άλλων, οι αυτοάνοσες αυθεντίες.  Δεν είναι λίγο πράγμα να πρέπει να τα πολεμήσεις όλα αυτά.  Όμως ευτυχώς η γνώση απελευθερώνει και μπορείς να διαβάσεις από μόνος σου, ώστε να καταλάβεις πού, περίπου, βρίσκεται η αλήθεια.

Το ερώτημα είναι, μπορείς να εμπιστευτείς γιατρούς ή ανθρώπους, που διαδίδουν μηνύματα και όχι πληροφορίες, που εκφέρουν γνώμη ή άποψη, χωρίς αυτή να στηρίζεται σε επιστημονική βάση;

Όχι, γιατί έτσι καταλήγεις στα χαρακώματα.