Αυτοανοσία, ή βαδίζοντας στον λάθος δρόμο.

Από τον Dr. Stys.

Pathoetiology of multiple sclerosis: are we barking
up the wrong tree?

"Φαίνεται πως ο εκφυλισμός της μυελίνης είναι τόσο ισχυρό διεγερτικό του ανοσοποιητικού, που ποτέ δε θα δει κανείς το ένα (εκφυλισμένη μυελίνη) χωρίς το άλλο (δράση ανοσοποιητικού), τουλάχιστο όχι σε ανθρώπινους ιστούς, όπου η διαδοχική παρατήρηση από τα αρχικά στάδια της παθολογίας είναι αδύνατη.  Ωστόσο, η επίμονη φλεγμονή πιθανόν προκαλεί επιπλέον βλάβη στο κεντρικό νευρικό σύστημα, πολύ περισσότερη από όση θα είχε συσσωρευθεί από τον υποβόσκοντα νευροεκφυλισμό και μόνο.  Κατά τη γνώμη του συγγραφέα, το κρίσιμο ερώτημα επί του παρόντος δεν είναι αν ο νευροεκφυλισμός ή η φλεγμονή είναι πιο σημαντικά, αλλά είναι η προφανής αυτοάνοση φλεγμονή στη σκλήρυνση πρωταρχική, δηλαδή αιτιακός παράγοντας, ή είναι αντίδραση σε κάποια υποβόσκουσα νευροεκφυλιστική διαδικασία;  Το ερώτημα είναι θεμελιωδώς σημαντικό, καθώς θα αλλάξει την κατανόησή μας για τη σκλήρυνση σε μηχανικό επίπεδο και, πιο σημαντικό για τους ασθενείς, θα επηρεάσει τις μελλοντικές θεραπευτικές δοκιμές προς μία διαφορετική κατεύθυνση.  Βασιζόμενος σε μία σειρά παρατηρήσεων σε ασθενείς με σκλήρυνση και σχετικές παθήσεις, στην παρούσα εργασία επιχειρηματολόγησα υπέρ του μοντέλου "από μέσα-προς τα έξω", όπου δηλαδή εκφυλιστική των κυττάρων διαδικασία (μέσα στο κεφάλι) προκαλεί (και πολύ γρήγορα καθώς φαίνεται) την αντίδραση του ανοσοποιητικού από έξω, αν και πρέπει να τονισθεί πως τα επιχειρήματα αυτά είναι καθαρά υποθετικά προς το παρόν".

Για εξακοσιοστή πεντηκοστή όγδοη φορά, να πούμε (όχι εμείς, οι ντόκτορες τα λένε) πως:

α) έναν αιώνα ερευνούν τη σκλήρυνση, και ακόμη δεν έχουν βρει την αιτία της

β) έχουν αποτύχει να εντοπίσουν το αντιγόνο της σκλήρυνσης, αν υπάρχει

γ) δε μπορούν να θεραπεύσουν την ασθένεια, και δε μπορούν να κάνουν τίποτα για τους progressive ασθενείς

δ) δε μπορούν να βασιστούν στα μεγέθη που χρησιμοποιούν, δηλαδή αριθμός εστιών-υποτροπών, για να κάνουν προβλέψεις στη σκλήρυνση

ε) αδυνατούν να εξηγήσουν/ανακουφίσουν σωρεία συμπτωμάτων στη σκλήρυνση, όπως κόπωση, συχνουρία, θολή σκέψη, ζάλη, ημικρανία, ίλιγγος, αστάθεια, εμβοές, πονοκέφαλοι τάσης κλπ.

Παρ'όλ'αυτά, θυμώνουν με και παρεμποδίζουν την έρευνα προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, ειδικά προς τη φλεβική θεωρία.  Ταυτόχρονα, οι ασθενείς τους επιδεικνύουν εμπιστοσύνη δυσανάλογη των αποτελεσμάτων και επιτυχιών τους.  Για τους νευρολόγους μιλάω.

Και για να αποτολμήσω μία απάντηση στο ερώτημα του Dr. Stys, που κουβέντα δεν κάνει για το CCSVI: ιστορίες επιτυχημένης διάγνωσης και αγγειοπλαστικής έχουν δείξει πως η αντίδραση του ανοσοποιητικού είναι μόνο δευτερογενής στον νευροεκφυλισμό που δύναται να προκαλεί η Χρόνια Εγκεφαλονωτιαία Φλεβική Ανεπάρκεια.